Ben Uslu Biriyim 5 / Ender Temir

 

Anladım sanırım, daha doğrusu anlamaya başladım. Ben onu kurtaramadım çünkü onu ağlarken görmeye dayanamıyorum. Dedim ya, o ağlarken tüm duvarlarım yıkılıyor sanki. Sanırım iyi bir şey yapmadım ben. Yani o insanları kurtarmakla... Belki de kurtarmamalıydım onları. Eğer hayatlarına devam etselerdi belki bir şansları olurdu. Bencilce davrandım. Hayatlarına onların adına karar vermek bana düşmezdi sonuçta.

Gelgelelim ki bir de mahkeme denen olay var. Araştırdığımı, okuduğumu söylemiştim. Artık biliyorum her şeyi. Ceza kanununun bilmem kaçıncı maddesinin falanca bendine göre şu kadar yıl hapis cezası… 18 yaşının altında olmamam ve iyi hâlim falan da hafifletici ama söylemeye değmez. İndirdikleri ceza bindirdiklerinin yanında devede pire kalır.

İfademi alan polis soktu bunları aklıma -ben bencilmişim falan-. Ama aklıma yatmıyor bir türlü. Ben anlatmaya çalışıyorum ama onlar anlamamakta ısrar ediyorlar. Sanırım kanunları yüzünden. Onlara hep söyledim; ben, öldürmenin ne demek olduğunu bilirim diye. Benimki öldürmek değil, hayat vermek dedim. Tanrı’ya ve dinlerine bağlı insanların anlamaması daha da çok şaşırtıyor beni. Yanacaksın öbür dünyada diyorlar. Orayı iyi insanlarla doldurdum diye mi yakacak beni Tanrı? Kendileriyle çelişiyorlar. Ya, öbür dünya falan yok ki bu da onları kurtardığımı değil boşa öldürdüğümü gösterir. Ya kendileri uydurdu her şeyi ya da hepsi yalan söylüyor. Bunların hepsi bir oyun ve Tanrı beni ödüllendirecek. Benim kafamı da karıştırdılar.